ZATERDAGMORGEN
Waarschijnlijk ging je deze zaterdagmorgen even boodschappen doen, had je thuis gezegd ‘ben zo terug’. En daar ging je met je boodschappentas, op weg naar de supermarkt, inkopen doen voor het weekend. Je thuisfront moet op je hebben gewacht, maar je kwam niet terug, je komt nooit meer terug! Je was daar op het verkeerde tijdstip en op de verkeerde plaats, toen een doorgedraaide jonge man besloot een einde aan jouw leven te maken en nog aan 5 andere levens en dat aantal kan nog groeien. En toen hij een enorm bloedbad had aangericht, toen schoot hij zichzelf dood. Waarom hij eerst zoveel levens moest verwoesten, zoveel families in rouw moest dompelen? Wat gaat er in zo’n dader om van tevoren? Sta je op een dag op en besluit je dan zomaar zo’n drama te veroorzaken of duurt het dagen, weken, maanden, alvorens je tot zoiets komt? Pief, paf, poef! Mensen, die je helemaal niet kent, voorbijgangers, vreemden, je schiet ze in fracties van secondes overhoop! Hoe een verbitterd en kwaad mens moet je zijn om tot zulke daden te komen? Is het een kwestie van een slechte jeugd hebben gehad en/of gewoon een kwestie van een duistere persoonlijkheid? Immers, zoveel mensen hebben een slechte jeugd gehad en stel je voor dat die allemaal uit moorden gingen? Als mens kun je toch keuzes maken! Je besluit om nooit iemand dat aan te doen wat jou is aangedaan en/of je besluit tot ultieme wraak! Feit is, dat op 7 drempels van 7 verschillende huizen deze dag politieagenten stonden om te vertellen dat …. ze komen niet meer thuis! En dan al die mensen die nog in levensgevaar verkeren omdat ze zwaargewond zijn geraakt en die nu vechten voor hun leven.
WELK DUWTJE IS ER VOOR NODIG?
Een dergelijk drama moet ons eigenlijk doen afvragen of we allemaal misschien zo’n duistere zijde in ons hebben? Kijk alleen eens hoe we ons kunnen gedragen in winkels als iemand bewust of onbewust voordringt bij de kassa, in onze auto’s op de wegen, als we ergens in de rij staan voor bv. een winkel die een grote opheffingsuitverkoop houdt, etc. etc. In zulke gevallen krijgen we iets agressiefs en fanatieks. We duwen, we porren met ellebogen, schelden en tieren en in onze auto’s snijden we iemand gevaarlijk af of rijden op bumpers als die automobilist niet snel genoeg naar onze zin gaat.
Welk duwtje is er dan nodig om ons net zo over de grens te duwen als de dader van zo’n moordpartij? Het is bijna griezelig stil te staan bij onze eigen duistere zijde.
Wie is de volgende dader en wie is het volgende slachtoffer? Wat kunnen we doen om een halt toe te roepen aan al dat zinloze geweld dat steeds regelmatiger schijnt voor te komen in onze maatschappij. Laten we beginnen te kijken naar onszelf. Wat en wie zien we in de spiegel? Wat kunnen we veranderen in onszelf en aan onszelf? Hoe brengen we rust in deze wereld van jagen en jachten en van alleen maar bezig zijn met ons eigen ‘ikke’? En hoe rekenen we af met die prestatiegerichte maatschappij, waarin geen plaats meer is voor de mensen die niet mee kunnen komen? We houden stille tochten tegen zinloos geweld en dragen armbandjes als symbool er tegen, maar houdt dat een volgend drama tegen? Laten we stilstaan bij onszelf, ons afvragen hoe we zelf een positieve bijdrage kunnen leveren aan een warmere en meer liefdevolle maatschappij.
Tot dan kunnen we niets anders doen dan alle slachtoffers, die nu nog vechten voor hun leven en alle nabestaanden van de omgekomen mensen en ook van de dader, heel veel sterkte wensen.
