Hoe het ook zij … er wordt niet uitgebreid over gesproken en
de vraag is dan, wat de reden hiervan is. Maar eerst moeten we bepalen wanneer
iets een miskraam wordt genoemd. Als een vrucht die niet goed is aangelegd of om
andere reden spontaan afkomt tot de 20ste week, spreken we over een
miskraam. Veel miskramen komen tot de achtste week voor en dan hoort ook de
directe omgeving er vaak niets van.
Wanneer meer
miskramen?
Fysiek gezien is de vrouw halverwege de twintig het sterkste
en is ze het meest geschikt om kinderen te krijgen. Maar in de westerse
maatschappij, waar de vrouw ook steeds meer carrière maakt, schuift menig vrouw
het krijgen van kinderen op naar begin dertig. Een deel dat echt carrière maakt
of geen partner heeft (mede vanwege de carrière), schuift zelfs die leeftijd
vooruit. Om toch goede eicellen te hebben als deze vrouw rond de veertig
kinderen wil krijgen, kan ze deze tegenwoordig in laten vriezen. De techniek
staat voor niets, maar dat verandert niet dat het lichaam –ondanks een gezond leven-
fysiek ouder wordt.
Wat de reden dan ook is, hoe meer je afwijkt van de ideale
situatie des te groter wordt de kans dat er iets met de vrucht is en daar kan
een miskraam uit voorkomen.
Over een miskraam
wordt niet gesproken
Dat we het zelf meer en meer in de hand willen hebben is
duidelijk, maar dat verklaart nog niet dat we nauwelijks tot niet spreken over
het krijgen van een miskraam. Het afkomen van de vrucht, zeker voor de twaalf
weken – als een zwangerschap veelal bekent gemaakt wordt- wordt in de
anonimiteit gehouden. Het gegeven dat we er niet over spreken, neemt niet weg
dat er wel teleurstelling over is of kan zijn. Toch lijken we de vroege beëindigingen
van de zwangerschap heel rationeel te benaderen en van rouwen, hoe beperkt dan
ook, is geen sprake.
Wat zegt dit over de
verwerking?
Het ene stel gaat er feitelijk ook zo rationeel mee om als
ze zich voordoen, maar voor een aantal stellen zou een stukje rouwverwerking
niet verkeerd zijn. Het is en blijft een verlies en het een plek geven, zoals
we dit populair noemen, hoort er wel bij. Soms kan een brief, gedicht of ander symbool
al voldoende zijn om het verdriet een plaats te geven en het met een goed
gevoel achter je te laten.
Sommige mensen, een erg kleine groep weliswaar, vertellen er
bewust wél over en wat het met hen doen. Het is niet iets om je voor te
schamen, het is iets wat door de natuur geregeld wordt en wat de maakbare
wereld vervolgens ook weer binnen normaal perspectief zet. Er over spreken wil
ook nog wel eens helpen als je dit met lotgenoten doet. Andre vrouwen die hetzelfde
hebben meegemaakt en deze herkenbaarheid kan helpen in het rouwproces.
Wat vooral niet werkt zijn de goed bedoelde maar averechts
werkende bagatelliseringstheorieën van de omgeving. Onder het mom van dat je
anders mogelijk een gehandicapt kind gehad zou hebben, bedoelen mensen dat de
natuur haar werk goed gedaan heeft en strikt genomen is dat ook zo. Een lichaam
wat moet ontzwangeren ervaart dit echter niet als zodanig. Het een plek geven
met een herinnering, aan bijvoorbeeld het gevoel van gewenst zijn, en tijd
werkt uiteindelijk het beste.
