In navolging van het onderstaande artikel waaruit de tomeloze inzet van pleegouders blijkt wil ik het volgende artikeltje toevoegen
9 jaar geleden werden we gebeld door de kinderbescherming. Er waren in een huis wat ze aan het leeghalen waren in de randstad 4 kinderen aangetroffen waaronder een meisje van 10 maanden. Of we plaats hadden voor haar in de pleegopvang? Moeder zat in de gevangenis en vanwege huurschuld werd het huis leeggehaald waar ze deze kinderen tegenkwamen. De oudste kinderen waren inmiddels in pleeggezinnen geplaatst, alleen het meisje van 10 maanden zochten ze nog onderdak voor. Zo kwam het dat ze bij ons kwam wonen.
Peuter
Ze ontwikkelde zich als een redelijk normale peuter met echter wel extreme boze buien. Ze was angstig voor alles wat ze niet kende en we hebben samen uren door zwembaden met spuitapparaten gelopen, door bossen met allerlei beestjes, langs vuilniswagens die geluiden maakten etc, etc.
Alles hebben we samen onderzocht tot ze wist hoe het werkte en dus niet meer eng was.
School
Vanaf 4 jaar ging ze naar het gewone onderwijs. Spelen en delen met andere kinderen was heel moeilijk voor haar. Haar emoties tonen kon ze alleen door extreem boos te worden en ook meteen te meppen.
Thuis leerde ik haar spelen met vriendjes en vriendinnetjes evenals met broertjes en zusje. Op school begeleidde de juf haar geweldig door haar even boos te laten zijn en daarna te gaan kijken hoe het opgelost kon worden.
Jeugdzorg
De gezinsvoogd voelde zich overbodig. Ze had problemen maar we konden het prima handelen, het enige waar we de gezinsvoogd voor nodig hadden was toestemming om haar bijvoorbeeld te laten onderzoeken door een kinderpsychiater omdat er duidelijk iets aan de hand was met haar. De stemming van de gezinsvoogd werd grimmiger naar ons toe te meer omdat we niet altijd meewerkten met wat zij dachten dat goed was voor haar. Wij hadden haar 24 uur per dag in huis, we hadden van school, van vrienden en bekenden en van een bevriende arts alle hulp die we nodig hadden. Alleen voor de officiële onderzoeken hadden we toestemming nodig.
Jeugdzorg maakte zich zorgen over haar ontwikkeling. Hoewel het week na week beter ging, ze het op school (mede dankzij de tomeloze inzet van de kleuterjuf) steeds beter ging doen vonden ze het verstandig dat ze toch naar speciaal onderwijs ging. Als pleegouders heb je in deze niets te zeggen en wij moesten met lede ogen toezien hoe ze vanuit haar veilige school naar speciaal onderwijs moest.
Speciaal kleuteronderwijs
Ze moest in een heel streng ritme want voldoende duidelijkheid zou beter voor haar zijn. Al haar veiligheid van school werd onder haar weggeslagen en ze reageerde duidelijk met heel veel boze buien, broek plassen, niet eten etc. Negeren was het devies en als ze te moeilijk was of te boos even apart zetten.
Inmiddels was er een reactieve hechtingsstoornis gediagnosticeerd maar de oorzaak daarvan lag bij ons als pleeggezin. We gingen te vaak op vakantie, we hadden te veel dieren, er kwamen te vaak vrienden bij ons langs, ik als moeder werkte ( uitsluitend als ze op bed lag en ik was thuis voordat ze weer wakker werd) wat niet goed was voor haar en noem de overige dingen maar op.
Op basis van haar dossier werd speltherapie ingezet. In het dossier stond weinig goeds over ons als pleegouders. Uit de speltherapie kwam dan ook heel verrassend naar voren dat ze last had van de drukte bij ons thuis, met name de vele dieren zouden het moeilijk voor haar maken. Het feit dat er regelmatig mensen bij ons op visite kwamen was erg moeilijk voor haar en het feit dat ze steeds op vakantie moest zou haar ook geen goed doen.
Duidelijkheid en veiligheid had ze nodig en wij konden dat niet bieden.
1e serieuze rechtszaak
Tot op heden waren alle rechtszaken die over haar gingen steeds uitsluitend een verlenging van de onder toezichtstelling en een verlenging van de machtiging uit huisplaatsing geweest. Niets spannends maar iedere keer hetzelfde.
Echter vanaf hier werden de rechtszaken grimmiger en begon de voogd te proberen om haar bij ons uit huis te halen. De speltherapie werd aangedragen als “bewijs “ dat ze niet op haar plaats was bij ons maar de rechter schoof het terzijde en zo mocht ze weer een jaar bij ons blijven.
Pesterijen
De pesterijen vanaf de kant van de jeugdzorg gingen door. Moeder was inmiddels uit de gevangenis en ze hielden haar een worst voor door haar te beloven dat ze haar kind zo snel mogelijk weer terug zou krijgen. Echter moeder was getest en er was aangegeven dat ze voor dit kind niet kon zorgen. Of wij dit nu wilde of moeder, er was een duidelijke conclusie dat ze niet meer terug kon naar haar moeder.
Jeugdzorg begon met vuilspuiterij over ons: Ze was inmiddels 5 jaar bij ons en opeens was ons huis onhygiënisch, werd ze niet goed verzorgd, liep ze in oude en versleten kleding, en meer van dat soort ongein. De” bewijzen” werden gevonden in het feit dat ze een keer op school verscheen zonder knoop aan haar broek, ik had dat niet opgemerkt en dus werd ze in oude kleding naar school gestuurd. Als er eens een vlekje op kleding zat dan hadden ze wederom “bewijs”
Volgende rechtszaak
De onhygiënische toestanden werden het volgend middel was ze inzetten in de strijd om haar uit huis te krijgen. Gelukkig was de rechter niet onder de indruk van het feit dat er beddengoed in het trapgat hing te drogen, dat er eens een keer een knoop van haar broek was of dat haar haar wel eens in de war zat (op een foto van thuis). Wederom werd de verlenging weer gewoon toegestaan en mocht ze weer een jaar blijven.
Ons pleegdochtertje zelf
Doordat ze op een school zat waar ons inziens totaal verkeerd met haar werd omgegaan en het feit dat er ons inziens daadwerkelijk een probleem bij haar zat deed ons besluiten een kinderpsychiater te raadplegen. Zij heeft ons aangehoord en ons wat tips en advies gegeven, echter ze mocht haar niet behandelen omdat er geen toestemming was van de voogd.
We hebben daardoor de voogd helaas een stok gegeven om mee te slaan, want opeens eiste hij een onderzoek naar de kindfactoren van haar.
Onderzoeken
Werd gedaan bij een speciaal bureau. De hulpvraag was wat ze nodig had om veilig op te groeien. Dit onderzoeksbureau schreef in hun conclusie dat ze bij ons heel goed zat, dat ze een goede band met ons had opgebouwd en dat ze zich veilig voelde bij ons.
Dat was niet wat jeugdzorg wilde horen en het onderzoek en de conclusie werden terzijde geschoven. Een nieuw onderzoek werd aangevraagd bij een eigen bureau. De conclusie daar paste aanmerkelijk beter in de het beleid van de jeugdzorg : Opname in een klinische setting.
Omdat wij dit een veel te zware maatregel vonden hebben we tot aan het hoger beroep gevochten om dit af te wenden. We hebben dit hoger beroep gewonnen en opname in een klinische setting was niet meer aan de orde. Echter de rechter was van mening dat als een bureau iets dergelijks aanraadt er toch iets aan de hand moet zijn en wilde dus een ambulant onderzoek.
Koren op de molen van bureau jeugdzorg, een half jaar later kwamen ze met het bericht dat er niemand ambulant onderzoek kon doen (de 5 psychiaters die wij hadden gevonden werden stuk voor stuk afgewezen op het feit dat wij ze konden beïnvloeden) en dat een klinische opname de enige mogelijkheid was.
Na een jaar werd door de rechter dus alsnog toegewezen dat ze naar een klinische setting moest.
Vooruitgang van haar
Nadat de rechter had besloten dat de klinische setting niet aan de orde was keerde de rust terug in ons gezin. Ons pleegdochtertje ging met sprongen vooruit, inmiddels zat ze weliswaas op speciaal onderwijs maar wel een hele goede school met oog voor de kinderen en niet alleen voor de problemen. Ze ging dus goed op school, ze ging enorm vooruit thuis en ze ontpopte zich als een leuk meisje wat dingen deed die bij haar leeftijd hoorde.
Opname in de klinische setting
Tot op de dag dat ze hoorde dat ze opgenomen moest worden in de kliniek, toen brak bij haar de paniek los en was er geen land meer met haar te bezeilen.
Eens per week mocht ze ons een kwartiertje bellen en om de twee weken mocht ze een weekend naar huis. Dagelijks contact met de kliniek leerde me dat ze het heel erg slecht had en dat ze letterlijk ziek was van de heimwee.
Ik moest haar loslaten was het advies want zo kon ze niet verder. Dit kind ging kapot en ik moest haar loslaten???????????????
Ontslag
Binnenkort wordt ze ontslagen uit de kliniek. Jeugdzorg heeft de kliniek gebruikt om haar bij ons weg te krijgen, de wens die ze al 5 jaar hadden. De kliniek zelf wordt onderhouden door jeugdzorg en zal dus geen advies geven wat indruist tegen de jeugdzorg. Via de kliniek wordt een instelling voor haar aangeraden. Ze is onhandelbaar en dat kan niet komen doordat ze ons mist maar zo is ze nu eenmaal volgens de kliniek.
Dit kind is gedoemd de rest van haar leven in een kindertehuis op te groeien omdat de jeugdzorg hun ego belangrijker vinden dan het belang van een kind. Ze is 8 jaar in een normaal gezin opgegroeid. De kinderbescherming? Die horen we niet meer. De kinderrechter? Die kan niets volgens zijn zeggen.
Jeugdzorg gaat door met zijn praktijken, ze verschuilen zich achter het feit dat ze voor een bureau werken en dus de beslissing niet alleen nemen. Je kunt niemand aanpakken terwijl een kind kapot gaat.
Is dit gesubsidieerde kindermishandeling????
Om de tomeloze inzet van pleegouders nog eens te benadrukken wil ik verwijzen naar het volgende artikel
https://www.artikeltjes.com/artikeltjes/1313/1/Het-liefste-woon-ik-bij-mijn-eigen-mama/Page1.html
Voor een ieder die persoonlijk willen reageren of iets dergelijks hebben meegemaakt en dat kwijt willen dat kan via mijn mail jkap@zeelandnet.nl
