Drie jaar oud was onze zoon toen ons voor het eerst echt opviel dat hij misschien toch wel anders was dan andere kinderen. Hij las huisnummers op, wilde graag leren lezen en op de peuterspeelzaal kregen wij te horen dat meneer zich verveelde.
Hoewel we ons wel afvroegen of het normaal was, besloten we er niet te veel aandacht aan te schenken. Wij zouden zijn vragen beantwoorden en hem verder gewoon lekker zijn gang laten gaan.
Toen hij vier jaar werd was hij helemaal gelukkig dat hij eindelijk naar de ‘grote school’ mocht. Hij hoopte eindelijk te gaan leren lezen schrijven.
Wat een teleurstelling was het voor hem dat hij dat nog niet mocht leren!
Langzaam maar zeker begon hij steeds meer te vragen over letters en cijfers, wij hielpen hem daarbij en binnen korte tijd kon hij al aardig wat woordjes lezen. Op school hadden we het er wel over gehad met de leerkracht, maar volgens haar verwachtten wij als ouders te veel van ons kind. Lezen? Dat kon nog helemaal niet op vierjarige leeftijd!
In het nieuwe schooljaar, groep 2, werd hij vijf jaar oud. Hij zat in een combinatieklas van groep 2 en 3.
Na twee weken school, nog voor zijn vijfde verjaardag vertelde ons mannetje ons dat hij kon lezen. “Ja, kind natuurlijk kun je lezen.” was onze reactie. Eigenlijk geloofden we het niet echt. Dat hij woorden als boom, roos en vis kon lezen betekende immers niet dat hij teksten in boeken kon lezen. We gaven hem een boekje en hij las.
In eerste instantie dachten wij dat we het boek te vaak hadden voorgelezen en dat hij de tekst gewoon onthouden had. We besloten een nieuw boekje voor hem te kopen, waarschijnlijk lukte het hem niet om dat voor te lezen.
Het werd de serie: ‘Daar komt aap.’ Een leuke serie boekjes oplopend in AVI niveau.
Hij was er super blij mee en begon hardop te lezen. Onze monden vielen open van verbazing. Hij las echt! Omdat hij vertelde dat hij ook kon rekenen gaven we hem een paar sommetjes. Deze rekende hij vlot en met groot gemak uit. We wisten niet waar we het zoeken moesten. Eigenlijk werd ons pas op dat moment echt duidelijk dat zijn ontwikkeling niet volgens de boekjes liep.
We dachten terug aan onze zoon door de jaren heen. Hij praatte met negen maanden al, hij kon dierengeluiden nadoen en de dieren benoemen al voor zijn eerste verjaardag. Eigenlijk hadden we toen al kunnen weten dat hij een ontwikkelingsvoorsprong had.
Omdat we thuis merkten dat hij het niet naar zijn zin had in groep 2 en een enorme honger had naar informatie, besloten we opnieuw naar de leerkracht te stappen.
We vertelden haar dat ons kind een boek kon lezen, dat hij kon rekenen en dat zijn waarom-vragen dieper gingen dan bij andere kinderen van zijn leeftijd. Natuurlijk brachten wij haar ook op de hoogte van de situatie thuis. Telkens wanneer hij uit school kwam was hij down. Hij wilde zo graag meer doen dan alleen maar spelen.. ’s Avonds in bed huilde hij, hij wilde niet meer naar school. Niet als hij toch niet kon leren.
De leerkracht vond dat wij onze zoon pushte. Volgens haar had hij het zichzelf niet geleerd, wij waren het die te hoge verwachtingen hadden van ons kind.
Weer gingen we naar huis met niets.
Het hele schooljaar bleef het hetzelfde. Een ongelukkig kind en leerkrachten die niet naar ons wilden luisteren. Wel leerde onze zoon steeds meer. Stiekem keek hij mee met alles wat groep 3 deed. Maar hij leerde zichzelf daarnaast ook om verder te gaan dan waar groep 3 was. Aan het eind van het schooljaar kon hij zelfs al een aantal tafels opzeggen.
In het nieuwe schooljaar was het dan eindelijk zo ver dat hij naar groep 3 mocht.
Hij was er helemaal van overtuigd dat hij nu eindelijk dingen kon gaan leren. Helaas was het na de eerste dag voor hem al duidelijk dat het niet zou gebeuren dat hij iets zou gaan leren. Al die stomme woordjes en makkelijke rekensommen kende hij ten slotte al.
Na een aantal weken besloten we wederom naar de leerkracht te stappen met onze zorgen over onze zoon. Hij was thuis immers ook lang niet meer het vrolijke mannetje die hij was in de vakanties en voor zijn schooltijd. Hij was opstandig, luisterde slecht, wilde niets en elke avond voorafgaande aan een schooldag lag hij tot laat in de avond te huilen in zijn bedje.
Gelukkig had deze leerkracht wel gezien dat ons kind al veel kon. Maar zijn tempo was slecht en hij had totaal geen concentratie. Hij was meer met andere dingen bezig dan met de les, waardoor het regelmatig voorkwam dat hij zijn werk niet af had. De leerkracht vertelde ons dat als hij liet zien dat hij het goed en snel kon, dat hij dan moeilijker werk kreeg.
We brieften het door aan onze zoon en met een stralend gezichtje beloofde hij ons dat hij er alles aan zou doen om moeilijker werk te krijgen. Na een week kregen wij te horen dat ons kind het veel beter deed op school. Maar met moeilijker werk moest er nog even gewacht worden.
Weken gingen er voorbij, weken waarin ons mannetje zijn best deed op school en hoewel hij nog steeds de balen in had, hij had nu in ieder geval zicht op moeilijker werk.
In een gesprek vlak voor de kerstvakantie hoorden we echter dat zijn concentratie weer was afgenomen en dat hij zijn werk wederom niet op tijd af had. Het moeilijke werk kreeg hij wel al, maar was nog steeds te makkelijk.
Meer konden ze niet doen.
In de kerstvakantie zijn we op internet op zoek gegaan naar informatie over kinderen die snel leren. Als snel kwamen we uit op een website over hoogbegaafdheid bij kinderen. Alle kenmerken in het artikel pasten bij ons kind. Het leek alsof alles ineens op zijn plek viel.
De faalangst, het gebrek aan concentratie, het onophoudelijke vragenvuur, de honger naar lesstof, het vroeg leren lezen… Alles klopte.
Toen na de kerstvakantie de school weer begon, vroegen wij direct een gesprek met de leerkracht aan.
We uitten onze vermoedens en zij bevestigde dat ze hier ook al even aan had gedacht. Misschien was het toch tijd om hem te laten testen.
Eind januari was het dan zo ver. Ons mannetje kreeg IQ testen en psychologische testen.
De dag van de testen kwam hij erg vrolijk thuis. Hij had het zo leuk gehad, hij had dingen mogen doen die hij nog niet eerder had gedaan. En hoewel hij het allemaal ook wel eng vond, hij had voor het eerst een dag plezier in school gehad.
Toen een week later de uitslagen van de tests binnenkwamen kregen we eindelijk bevestiging.
Ons kind is Hoogbegaafd.
Lees in mijn volgende artikel hoe onze weg zich voortzette.