In het boek For your own good, beschrijft Alice Miller uitvoerig de schade op lange termijn van kindermishandeling. De autoritaire opvoeding, waarin ouders worden gestimuleerd hun kinderen te slaan als ze ongehoorzaam zijn valt daar volgens haar ook onder. Na de Tweede Wereldoorlog vroeg ze zich af, hoe het mogelijk was, dat iemand zo kon worden als Adolf Hitler. Maar ook vroeg ze zich af, hoe het mogelijk was, dat hij zo kritiekloos door miljoenen Duitsers gevolgd en vereerd werd. Dat ze hem hielpen om de oorlog te voeren en miljoenen mensen te vermoorden. Het antwoord op deze vraag vormt de kern van haar boek. Het stond in Duitsland meer dan 2 jaar op de lijst van bestsellers toen het boek uitkwam.
Alice Miller is van mening, dat kindermishandeling zeer ernstige gevolgen heeft voor de toekomst, zoals; neurose, psychische en psycho-somatische problemen en ziekten, maar laat vooral zien, dat een jeugd, waarin ouders veel geweld hebben gebruikt een bron is van psychopatisch gedrag. Het antwoord op haar vraag hoe het toch mogelijk was, dat Hitler zoveel aanhang kreeg en zoveel geweld kon gebruiken vormt de kern van het boek. Naast het onderzoek van de jeugd van Hitler heeft ze ook de jeugd van een prostituee, een drugsverslaafde en een sadistische kindermoordenaar onderzocht.
De autoritaire opvoeding in duitsland begin 20e eeuw
Alice Miller beschrijft hoe kinderen de laatste twee eeuwen werden opgevoed in Duitsland. Ze komt tot de conclusie, dat het een wrede manier van opvoeden is en dat dit kan leiden tot criminaliteit en geweld. Pedagogische boeken uit die tijd staan vol voorbeelden over het afdwingen van gehoorzaamheid, de wil van het kind breken en slaan om het kind te dwingen te laten doen wat de ouders willen. Koppigheid en een eigen wil hebben waren dingen, die een kind moest afleren. Ging het niet goedschiks dan maar kwaadschiks. Buigen of barsten. maar ook uitbundig en druk gedrag moest worden afgeleerd. Met als doel het conditioneren en manipuleren van de wil van het kind ten gunste van de ouders. Zij noemt dit giftige of zwarte pedagogie.
Het vernederen van kinderen bevredigt de behoefte aan macht en controle van de ouders, maar vernietigt het zelfvertrouwen van het kind. Huilen was iets om af te leren en meegaand gedrag werd beloond. Enthousiasme werd beschouwd als slecht en als je je gevoelens onder controle had was dat een deugd. Zelfs natuurlijke, moedergevoelens hoorde men onder controle te houden, daar kreeg je geen flinke kinderen van.
Het kind moest leren begrijpen, dat ouders altijd gelijk hebben en het laatste woord hebben. Op de behoeften van het kind werd niet gereageerd, want het moest harden om in de maatschappij te kunnen functioneren.
De volgelingen van Hitler
De kinderen in Duitsland hadden dus absolute gehoorzaamheid geleerd, gevoelens werden onderdrukt en wreedheden, doe ouders begingen werden niet als zodanig herkend. Zo kon Hitler gehoorzame volgelingen krijgen, die zich niet afvroegen of het goed was, maar blindelings deden wat hun baas van hen vroeg. De opdrachten werden nooit in twijfel getrokken.
Zo zal Rudolf Hess, de kampcommandant van Auschwitz, niet verbaasd geweest zijn over de opdrachten om mensen te vernietigen. Hij had geleerd om gevoelloos en klakkeloos autoriteit te gehoorzamen. Ook Heinrich Himmler kon geen enkel gevoel opbrengen voor het lot van mede-Duitsers, maar vond het zielig voor dieren, dat men jaagt voor de sport.
De volgelingen van Hitler keken naar hem zoals een kind naar zijn vader kijkt, want vader weet hoe het moet. Hij was als God, alwetend en almachtig. Buiten Duitsland heeft men nooit begrepen hoe het kwam, dat de Duitsers zo achter deze raaskallende man liepen. Zijn zwakke punten waren duidelijk, maar de Duitsers leken er blind voor te zijn. Hoe vreemder hij deed, hoe meer de mensen achter hem aan liepen. Ze waren opgevoed volgens de strikte regels van gehoorzaamheid.
Wat gebeurt er met zwarte pedagogie
Alice Miller laat in haar boek zien, dat een kind, wat zo opgevoed wordt door een aantal fases gaat:
Het kind wordt niet erkend als persoon met basisbehoeften en een eigen persoonlijkheid. Het wordt erg gekwetst.
Ouders reageren niet op zijn pijn en boosheid.
Het kind is de ouders dankbaar voor zijn opvoeding, want dat was voor zijn eigen bestwil.
Er wordt niet meer over de jeugd en de pijn gepraat, alles wordt weggedrukt en vergeten.
De opgekropte woede richt de inmiddels volwassene op zichzelf of op zijn medemens.
Alice Miller eindigt haar boek met de woorden: Als we moedig genoeg zijn om de waarheid onder ogen te zien, dan kan de wereld veranderen. We hebben lang genoeg onder de macht van de giftige pedagogie geleefd. Dat brengt alleen maar angst, verwarring en kinderlijke goedgelovigheid. Als we de waarheid onderkennen, zal dat het einde zijn van de zwarte pedagogie. Helaas is het zo simpel niet. Mensen zullen bewust moeten veranderen en/of hulp vragen hierbij.
