Wat is het eigenlijk?
Als je je niet verbonden of alleen voelt, spreken we over eenzaamheid. Dit kan ontstaan als de normale leefpatronen deels of geheel wegvallen, maar kan ook zomaar in een druk gezin gebeuren. Een gevoel van onzekerheid, geen of weinig verbonden zijn of zelfs een onveilig gevoel kan dan de kop op steken. Vaak gaan deze processen in het begin redelijk ongemerkt en kan iedereen overkomen.
Enkele voorbeelden:
Een sterfgeval of geboorte wil in het begin meestal zeggen dat je opgezogen wordt door de situatie, positief of negatief. Maar als de situatie zich stabiliseert, pakken mensen normaal het leven weer op. Meestal stukje bij beetje.
Door allerlei redenen kan de directe omgeving (on)bewust wat afstand genomen hebben. Als het gaat om iemand met rust te laten en ruimte te geven in geval van verdriet, maar bij een geboorte om ouder en kind tijd samen te geven. Een soort vervreemding kan dan ontstaan, zonder dat je je er bewust van bent.
Eenzaamheid wordt nogal eens verward met alleen zijn. Dit is ten onrechte het geval, want alleen zijn wil nog geen eenzaamheid betekenen en kan een bewuste keuze zijn. Een druk leven kan af en toe juist het gevoel van alleen willen zijn oproepen. Bij eenzaamheid wil je eigenlijk met andere mensen zijn en momenten samen beleven, ervaren, erover spreken en/of gevoel delen etc.
Zijn er veel mensen eenzaam?
De eenzaamheid in Nederland bedraagt als snel zo’n 25%, dit in meer of mindere mate en variërend van “wel eens eenzaam te zijn” tot “een eenzaam leven te leiden”. Onderzoeken geven aan dat het over alle leeftijden verdeeld is, waarbij de teller begint bij zo’n 12 jaar. Duidelijk is ook dat boven het 50-ste levensjaar de eenzaamheid gestaag toeneemt en bij mensen die 75 jaar worden, verdubbeld zich het aantal.
Op hogere leeftijd zijn er overigens meer mannen die zich eenzaam voelen dan vrouwen. We spreken hier bijna over het dubbele aantal. Van niet westerse allochtonen zegt ruim 20% zich behoorlijk eenzaam te voelen.
En dan…
Als je het geconstateerd hebt, is het herkennen en erkennen achter de rug en is een erg belangrijke stap. Het vervolg is invulling te geven aan de wens van die eenzaamheid af te komen en daarbij kan het uitspreken, en misschien hulp aanvaarden, zinvol zijn. Maar je kunt ook zelf actie nemen, te denken valt aan:
Wil je via internet aan de slag gaan, er zijn bijvoorbeeld veilige chatsites waar je contact kunt leggen of bezoek eens de website eenzaamheid.info of de startpagina over eenzaamheid.
Korrelatie is een organisatie waar je terecht kunt met je verhaal.
Kijk in de directe omgeving waar je terecht kunt voor een sociaal contact en neem, bij enige schroom, iemand mee. Ondermeer via de gemeente kan je aan adressen komen.
Breng het ter sprake bij je huisarts en vraag of hij/zij je kan helpen. Er zijn een soort cursussen en wellicht kan dit via de huisarts geregeld worden.
Ben je niet zelf eenzaam, maar constateer je het in de omgeving, hoe kan je dan handelen? De eenzame persoon zal niet snel zelf contact leggen (dat is ook nogal eens de basis van het probleem) en dus is het zinvol dat je als eerste contact legt. Een gesprekje aangaan kan het ijs al breken en luister eens echt naar het verhaal van de man of vrouw tegenover je. Ga een kopje koffie drinken, maak een wandeling, vaak zijn “kleine” beginnetjes al belangrijk. Dring vooral niet aan bij de persoon.
Eenzaamheid is niet iets waar iemand zelf voor kiest, het sluipt er in, het overkomt je en als je dan zelf niet bij machten bent er iets aan te doen … steek dan die helpende hand uit. Individualistisch persoon of niet.
