Vroeger stopte je een filmpje in je camera en als die vol was geschoten moest je die laten ontwikkelen, dan maar hopen dat de foto’s gelukt waren. Tegenwoordig met de digitale fotografie is dit bijna verleden tijd, er zijn nog enkele die een filmpje gebruiken.
De sensor is te vergelijken met het filmpje van vroeger, alleen hoef je die niet meer in je camera te stoppen, dat doet de fabrikant voor je, handig. Het ontwikkelen is eigenlijk ook door de camera overgenomen en een deel door de computer met fotobewerkingssoftware zoals photoshop.
Wat is eigenlijk een sensor, de naam zegt het al het registreerd licht. De sensor ziet alleen licht, geen kleuren. De kleuren worden gevormd doordat er een filter voor de sensor zit, een zogenaamd Color Filter Array. Dit bestaat uit 3 kleurenfilters, rood, groen en blauw, het welbekende RGB. Dus het licht gaat door de lens en komt uiteindelijk via een paar filters, waaronder het net beschreven CFA filter op de sensor terecht, die zet de lichtfrequenties via de prosessor om in 1-nen en 0-len en waar de foto uit is opgebouwd die we op het computerscherm zien.
Nu heb je natuurlijk in de loop der tijd verschillende sensoren gekregen, waaronder de ccd sensor ( charge-coupled device ), de cmos sensor ( Complementary Metal Oxide Semiconductor ) en de fofeon sensor ( vernoemd van fofea of gele vlek ). De fofeon sensor lijkt het meest op een filmpje van vroeger, die ook uit 3 lagen is opgebouwd, RGB. Dat wil zeggen dat b.v. een 15 megapixel fofeon sensor eigenlijk 3 X 15=45 megapixel aan informatie kan leveren. Een bijkomend voordeel is dat er geen filters voor de sensor hoeven te worden geplaatst, dit komt doordat het rode licht verder de sensor in dringt dan de groen, dan de blauwe. en omdat we weten waar welke sensor licht opvangt kunnen we uit die informatie een foto maken. Het nadeel is dat de sensor ruisgevoelig is en duurder om te maken. De ccd sensor is weer lichtsterk en word vooral toegepast in de ruimtevaart. Met een ccd sensor kun je een beeld maken in minuten wat bij film uren zou duren. Ook hier is de prijs om het te maken een nadeel en ze zijn ruisgevoeliger dan de cmos sensor. De cmos sensor heeft als voordeel dat ze minder stroom vragen met als voordeel minder ruis en ze zijn voordeliger te produceren dan andere sensoren.
In compact camera’s zitten kleine sensoren en in een DSLR zit een grotere sensor. Het voordeel van een grotere sensor is dat de foto er beter uitziet met meer dynamisch bereik (hoeveelheid donker tot licht de sensor kan verwerken). Hieronder een plaatje met de verschillende formaten
De onderste 3 komen voornamelijk voor in een compact camera, waarbij de 1/1.7″ sensor in de duurdere compactcamera’s zit. De 6 plaatjes daarboven stellen grotere sensoren voor en die zitten dan ook meestal in een systeemcamera of Digitale Spiegel Reflex camera. Het formaat van de bovenste sensor is zelfs groter dan FullFrame (35mm film formaat) en worden in Highend camera’s toegepast voor de prof.
Kleinere sensoren zijn goedkoper om te maken dan grotere, omdat ze op een wafel (grote ronde schijf) worden gemaakt en er passen er nu eenmaal meer van die kleintjes op dan van die grotere.
