Vroeg of laat komt het slachtoffer van misbruik in de knoop, doordat ze niet met het verleden kan leven. Ook de gedacht er maar niet over te praten blijkt niet (meer) te werken en het wordt dan duidelijk dat ze zonder de herinnring aan het verleden ook geen toekomst meer heeft. Veel meisjes worden in hun kindertijd seksueel misbruikt. Daarna klopt er niets meer. Ze zijn verward en verdringen hun trauma totdat ze niet meer verder kunnen vanwege lichamelijke klachten, slapeloosheid of suïcidale gedachten. Niet meer kunnen denken, alles vergeten, hartkloppingen, schrik en paniekaanvallen. Overleven is dan nog het enige wat er gebeurt. Dit is vaak het punt dat er aan therapie wordt gedacht. Therapie is dan zowel de hel als de genezing. Soms praat een salchtoffer overal over met de therapeut behalve over het misbruik.
De gedachte aan het misbruik laten slachtoffers vaak net eens aan zichzelf toe, laat staan aan een ander. Soms worden er hele verhalen verteld om maar niets over het misbruik te hoeven zeggen. Er lag vanuit de dader een verbod om over het gebeurde te spreken en dat is iets wat net onderschat moet worden. Dit wordt bevestigd door veel slachtoffers, die alleen maar bezig zijn om hun geheugen onder controle te houden.
Post-traumatische stressstoornis
Veel slachtoffers hebben last van post-traumatische stressstoornis na alles wat ze in hun jeugd aan allende hebben meegemaakt. Dat is geen kleinigheid. Vaak staan kinderen helemaal alleen en hebben ze niemand die ze kunnen vertrouwen. Dan worden ze door het misbruik veroordeeld tot levenslang zwijgen. Soms komen vrouwen bij een therapeut en schuiven dan nog het idee dat hun ellende weleens van het msbruik kan komen, ver van zich af, het is te pijnlijk. Totdat het vertrouwen er is en het deksel van de beerput gaat. Dan wordt er gepraat en komt het slachtoffer in de volgende put terecht: een ander weet het, ze heeft het verteld en de herinneringen stromen naar boven, met de pijn en eenzaamheid.
De behandeling van trauma slachtoffers is moeilijk, want door de herinneringen toe te laten wordt ook de gedachte aan suïcide versterkt. Veel therapeuten willen hun vingers daar niet aan branden. Misschien zal de cliënt zo ver weg zakken dat er iets gebeurt waar de therapeut de schuld van zal kunnen krijgen. Maar aan het trauma voorbijgaan en de cliënt in de ellende van het trauma laten zitten is ook verkeerd.
Het doel van trauma behandeling is de conflicten in de leefwereld van de cliënt op te lossen, haar leren weer zelf beslissingen te nemen, autonoom te worden. Leren om zich in iedere situatie weer goed te voelen en gevoelens van angst en haat schuld en schaamte te reguleren. Om de cliënt niet te laten overweldigen door haar gevoelens, moet er mee gegaan worden in het tempo van de cliënt.
Ook moet er worden geleerd met triggers om te gaan, zodat ze kunnen omgaan met de terugkomende beelden en bijkomende angsten, die te maken hebben met het verleden. Ze mogen leren dat het niet nodig is je toekomst te laten blokkeren door oude angsten.
Het is goed om weer te leren leven in plaats van overleven.
