Koel en afstandelijk reageren als het pleegkind steelt of liegt, laat je er emotioneel niet in meetrekken. Toch bevredigt zo’n reactie niet en het helpt het kind ook niet. Op dat moment misschien even, maar er zal niets wezenlijks veranderen met het kind.
Het helpt namelijk niet om koel en afstandelijk te reageren. Het helpt voor jezelf, zodat je er boven blijft staan en het kind even duidelijk laat voelen: dit mag niet en op die manier luister ik niet naar je.
Maar denk even met me mee: hoe komt een kind zover, dat het zo liegt, steelt en alles naar zijn hand wil zetten?
Angst en doodsangst
Volgens mij ongeveer zo: er is altijd gelogen tegen dit kind: zeggen ik hou van je en ondertussen in bed laten huilen, te weinig emotionele voeding gekregen, zoals aandacht, knuffels en laten merken hoe waardevol hij is. Dit geeft een enorme angst bij kinderen, waarschijnlijk zelfs doodsangst. Maar een baby/peuter kan niet vluchten, kan niet tegen zijn moeder zeggen, wat ben je toch een akelig mens, dat je me zo verwaarloosd. Die angst verdringt hij en zal er alles aan doen om alsnog de aandacht en voeding te krijgen. Maar die angst en boosheid tegen ouders zit er wel degelijk. Wanneer zo’n kind in een pleeggezin komt zal hij heus niet weten dat jij als pleegmoeder wel te vertrouwen bent en goed voor hem zal gaan zorgen. Dat heeft hij allang afgeleerd, hij zal voor zichzelf moeten zorgen. Dus neem je de snoepjes van de ander en als je betrapt wordt, dan lieg je voor je leven, want de angst komt dan naar boven: stel je voor dat zij je ook dumpt, net als je eigen moeder. Die komt tenslotte ook maar 1 keer per maand met kadootjes en zegt dat ze van je houdt, maar…elke keer gaat ze weer weg en komt de angst weer naar boven.
Stelen van het kind
Er is altijd gestolen van dit kind: vertrouwen door zelf niet betrouwbaar te zijn, eer en persoonlijkheid door sexueel misbruik of door slaan,schoppen en uitleven van eigen frustratie op het kind.
Je vernielt de kadootjes, steelt van je pleegzussen en liegt naar de pleegmoeder, die koel en afstandelijk reageert, terwijl je zo verlangt naar iemand die je angst wegneemt en van je zal houden zoals je bent.
Ik heb altijd op die manier gereageerd en toch bevredigde me dat niet en verbeterde er niets aan het liegen van mijn pleegkinderen. Als ik de pleegzorgwerkster vroeg, zei ze dat ik het goed deed, ook de pedagoog vond het goed. Zelf dacht ik ook, dat doe je prima, laat dat kind maar “voelen” dat het dit niet mag doen. Maar waar haalt hij dan het vertrouwen vandaan in verzorgers, zodat hij weer emotioneel gevoed kan worden en geen angst meer heeft om te leven?
Veel pleegkinderen hebben geen vertrouwen meer en daar moet aan gewerkt worden. Doe ik het nu anders als mijn pleegkind liegt of iets neemt van een ander? Ik probeer anders te reageren: niet koel en afstandelijk, niet boos, maar wel duidelijk zeggen, dat dit niet leuk is en dan neem ik het op schoot en zeg dat ik van haar houd. Maar het blijft moeilijk.
