We kennen het allemaal: huilen bij een mooie film of een mooi stuk muziek.
Nou ben ik van de week naar de film Les Miserables geweest en had ik me voorbereid op een flink potje janken. Ondanks dat ik het een topfilm vond met prachtige muziek en zang, en het verhaal uiteraard tragisch is, bleven de waterlanders deze keer uit. Zo kwam bij mij de vraag weer eens opspelen wat kunst moet hebben om emoties op te wekken en mensen te laten huilen.
Ik denk dat hier echter geen eenzijdig antwoord op te geven, en dat het compleet afhangt van de persoon en de situatie. Iedereen kan anders reageren op hetzelfde liedje, of dezelfde film. Ook kan dezelfde persoon iedere keer weer anders reageren op een werk.
Muziek is bij mij toch ook wel een sterk middel als ik eens een potje wil gaan huilen. Bij alle liedjes die we op de begrafenis van mijn vader hebben gedraaid en gespeeld houd ik het ook moeilijk droog, ook als ik het zelf speel. Maar dit heeft uiteraard allemaal te maken met mijn persoonlijke situatie, en mijn persoonlijke ervaring en verbinding met deze muziek. Wel denk ik dat ik wanneer ik deze nummers zelf uitvoer, het mogelijk is om een deel van deze emotie over te brengen op mijn publiek. Muziek is volgens mij één van de sterkste kunstvormen met betrekking tot het overbrengen van emoties.
Maar ik begon met het schrijven vanwege een film die ik had gezien. Ik kwam erachter dat ik zelf minder huil bij films, maar meer bij series. En de momenten waarop ik huil zijn eigenlijk altijd hele gekke momenten, en het leidt daarom elke keer weer tot grote verbazing bij mijn vriendin als ik weer in huilen uitbarst.
Het eerste wat mij altijd te binnen schiet als ik denk over huilen bij televisie, is de aflevering van Samson & Gert, waar Gert allergisch blijkt te zijn voor honden, en Samson dus gedwongen ergens anders moet gaan wonen. De prachtige emotionele muziek en het aanblik van Samson en Gert die afscheid van elkaar nemen waar Samson erachter komt dat hij dus niet meer bij “Gertje” mag wonen zorgen bij mij iedere keer weer voor een uitbarsting van tranen.
Ook kan ik mij niet bedwingen bij afleveringen van Goede Tijden, Slechte Tijden of Spangas waar iets verschrikkelijks gebeurt (ja, ik kijk ook naar deze series, en daar kom ik voor uit). Het moment dat Chandler gaat samenwonen en dus afscheid neemt van Joey (terwijl hij gewoon aan de overkant gaat wonen) blijft voor mij ook weer een jankmomentje. Een ander moment was de laatste aflevering van Life & Cooking, waar tien jaar na de laatste aflevering van Telekids wederom het liedje 3 minuten werd gezongen door Carlo & Irene (toen wist ik, en zij zelf ook, natuurlijk nog niet dat ze hierna gewoon door zouden gaan met Life4You). Ik denk dat het in al deze gevallen bij mij te maken heeft met het feit dat het om series gaat, waarin je jaren de tijd hebt gehad om de karakters te leren kennen, en ze dus eigenlijk ook al jarenlang bij je in de woonkamer komen, je hebt het gevoel dat je deze mensen ként.
Verder denk ik dat we moeten ophouden met het waarschuwen van mensen wanneer ze een film gaan kijken. Dit heeft voor mij alleen in het afgelopen jaar al drie keer een huilmoment doen verpesten. Zowel bij de film Titanic en Les Miserables (die ik beide nog niet had gezien) werd mij verteld dat ik de zakdoekjes klaar moest leggen omdat ik het nooit droog zou houden. En toen ik vorig jaar voor het eerst sinds tijden Bambi weer heb gezien, had ik mezelf al voorbereid op een potje janken. Maar zo werkt dit dus niet: je moet je niet gaan voorbereiden op huilen, want dan gebeurt het dus niet.
Huilen is iets wat je overkomt, en het is het mooist op momenten dat je het niet verwacht. En vergeet vooral niet: huilen is heerlijk. Het feit dat kunst je kan laten huilen, maakt kunst het mooiste wat er is op deze wereld.