Toen ik een jaar of 10 was draaide mijn vader wel eens het liedje ” is dit nu later” van Stef bos. Ik vond het altijd een mooi liedje maar dacht dat de man gek was. Hoe kon je nou niet blij zijn met later, daar droomde ik van.
Ik was dan ook een geluksvogel, want ik kreeg in mijn jeugd alle kansen om mijn dromen een kans te geven. Ik kon goed leren, deed aan sport, zat op muziekles en kreeg een goede culturele opvoeding. Ik kwam uit een gezin die zich op een mooie trede van de zogeheten sociale ladder bevond. Ik kon zo meehoppen. Ik rommelde wat met studies, maar de derde studie die ik deed, die maakte ik af. Met een bagage aan kennis en kwaliteiten stapte ik een aantal jaar geleden de arbeidsmarkt op. Om er daarna vervolgens weer keihard van te verdwijnen. Ik begrijp nu steeds meer de zin uit het lied “Is dit nu later, Een diploma vol met leugens”. Helaas in de meest letterlijke zin van het woord.
Ik ben 32, ik kreeg alle kansen en nu zit ik thuis. Ik zit nu ruim een jaar thuis. Ik ben de enige niet, dat is nog het erge. Ik sta op het punt van opgeven. Ik kan mezelf niet meer verkopen. Laatst had ik een gesprek en iemand vroeg me mijzelf in een paar woorden te beschrijven. Ik hoefde niet na te denken, ik had de vraag immers al 20 keer eerder gehad. De grap was wel dat ze me daardoor als zeer zelfbewust en zelfverzekerd bestempelde. Ik voel de ironie.
Nee, dat verlangen naar verstoppertje spelen van Stef Bos, dat begrijp ik nu maar als te goed. Ik had het me allemaal heel anders voorgesteld. Is dit nu later?
