Corsica.
Ik ging vorig jaar naar Corsica, het land van de maquis, en ik zal jullie, beste lezers, deel uit laten maken van mijn wonderbaarlijke avonturen(/pech) die ik daar heb meegemaakt.Velen onder jullie zullen zich waarschijnlijk afvragen wat maquis nu eigenlijk is; dit is de typische begroeiing van die streek. (jullie weten het of niet, maar ik ben een echte planten-fanaat, sorry indien ik aan dit aspect te veel aandacht besteed, maar ja je weet wat ze zeggen: “waar het hart van vol is…”)
Eigenlijk is mijn verhaal maar een triestig verhaal, ik had namelijk al mijn centjes gespaard voor een reisje naar de zon, maar wat ik kreeg was een reisje naar de regen. Jaja, beste lezers, het
is natuurlijk typisch dat dit weeral mij moest overkomen. Van de 14 dagen die ik daar heb gespendeerd was er maar één waarop het niet bijna continu regende. Het was er zelf erger dan thuis! Erg veel genieten van de plaatselijke steden, bergen en stranden zat er niet echt in, ik werd veroordeeld tot het binnengaan van plaatselijke kerkjes en het bezoekenvan musea. U moet me natuurlijk goed verstaan, ik ben niet een van die mensen die op hun vakantie enkel liggen te bakken aan het zwembad, maar voor mij moet een vakantie toch voor een groot deel bestaan uit genieten en rust. Indien ik echt naar museums had willen gaan, zou ik wel een trip naar Londen of zo geboekt hebben.
Ik zat dus vast op een eiland, waar ik de meeste dagen sleet als een kruising tussen een papegaai, die net zijn bad heeft gehad, en een hond die een nachtje in het onweer buiten heeft moeten slapen.
Maar het was niet enkel kommer en kwel, daar op daar verre eiland, er waren ook momenten waarop ik me enorm goed geamuseerd had. Zo was er het incident met een Duitser, een Fransman en ik (ja ik weet het, het klinkt als het begin van een cliché-mop, maar het is echt gebeurd). Iedereen in het hotel kende mekaar natuurlijk vrij goed, aangezien we allemaal de meeste uren van de dag binnenshuis doorbrachten. Klaus, zo heette onze Duitse vriend, had op een nachtje te veel op, waarna hij François zijn wijn afhandig probeerde te maken, tot hilariteit van de multiculturele hotelbewoners…
Zo zie je maar dat niets nooit helemaal slecht is.
U kunt natuurlijk wel reden dat al mijn vrienden en familie raar opkeken toen ik van mijn reis terugkwam,
bijna bleker dan ik vertrokken was!
