In het verleden werd de breedte van de weg voornamelijk bepaald door het soort karren en koetsen, meestal door paarden getrokken, die werden gebruikt voor het vervoer van goederen naar dorpen en steden door het gehele land. In bebouwde gebieden was het belangrijk dat twee paarden of twee voetgangers elkaar veilig konden passeren, met name binnen de oude stadsmuren en kanalen. Dit vormde een belangrijke factor bij het bepalen van de wegbreedte.
Door het vlakke landschap dat zo synoniem staat aan Nederland, genoot de fiets, zodra deze werd uitgevonden, al snel de voorkeur voor transport. Dit populaire vervoersmiddel was tevens in staat om eenvoudig gebruik te maken van de semibestrate wegen die het land toen had.
Terwijl tijd en technologie verstreken en voortgang boekten, werd de auto een steeds populairder vervoersmiddel voor mannen en vrouwen, zowel in Europa als daarbuiten. Aangezien auto’s meer ruimte in beslag namen dan de traditionelere vervoersmiddelen, werden bredere wegen vervaardigd en waar mogelijk werden oudere wegen aangepast aan de nieuwe eisen.
Aangezien het aantal auto’s op de weg steeg, werd het duidelijk dat verkeersborden alleen niet geheel effectief waren in de snelheidsbeperking, en zo werden, meer fysieke, snelheidsremmende maatregelen getroffen.
Onderzoeken naar snelheidsremmende methoden van de tweede generatie hebben bemoedigende verlagingen geconstateerd in het aantal ongevallen met letsel, voornamelijk gebaseerd op een verlaging in snelheid en de hoeveelheid verkeer, waarbij Nederland een verlaging van ruim 80% in letselongevallen constateerde.
Overige Europese landen zijn de Nederlanders gevolgd en hebben hun eigen verkeersremmende methodes ingevoerd. Duitsland en Denemarken begonnen met snelheidsremming in de jaren ‘60 en Oostenrijk en Zwitserland volgden in de jaren ‘70.
Snelheidsremming houdt zich fundamenteel bezig met het verlagen van de negatieve invloed van motorvoertuigen in bebouwde gebieden. Nederland, Denemarken en Duitsland hebben het voortouw binnen Europa genomen wat betreft maatregelen die in de jaren ‘60 en ‘70 werden geïmplementeerd tot en met verschillende technieken die sindsdien zijn ontwikkeld.
De originele “Woonerf” illustraties zijn tot stand gekomen middels het concept van gedeelde ruimte tussen voertuigen en voetgangers. Straten werden dusdanig vervaardigd dat er meer ruimte kwam voor degenen die niet met een gemotoriseerd voertuig onderweg waren.
De woonfunctie van de straat werd met een groter belang bekeken dan de motorvoertuigen, zodat snelheidsdrempels, chicanes, wegversmallingen, beplantingen en overige maatregelen werden geïntroduceerd om aan te tonen dat voetgangers en bewoners fysiek en visueel prioriteit genoten boven het gemotoriseerde verkeer.
In Nederland zijn de drie belangrijkste snelheidsremmende maatregelen: wegversmallingen, verkeersdrempels en fietspaden.
Snelheidsremming helpt bij het verlagen van snelheid van voertuigen op de weg om het aantal verkeersongevallen te beperken, waardoor de wegen veiliger worden voor zowel voetgangers als bestuurders. Rijden met een lagere snelheid kan ook de bestuurders helpen, namelijk doordat de schade aan auto’s wordt beperkt, waardoor u minder snel een reparatie voorruit of spuitwerk moet laten verrichten.
