Het leven van The Doors

0
1263
blog placeholder

The Doors is een Amerikaanse band uit het eind van de zestiger jaren van de vorige eeuw. The Doors werd opgericht door Jim Morrisson en Ray Manzarek, die elkaar leerden kennen op de filmacademie van Los Angeles. De naam van de band is ontleend aan een boek van Aldous Huxley, genaamd “The Doors of Perception”. Deze zin was op zijn beurt weer ontleend aan een gedicht van de Engelse mystieke dichter William Blake. The Doors maakte rustige rockmuziek met psychedelische, klassieke, blues- en jazz-invloeden, die was voorzien van poëtische en diepzinnige teksten. In de originele bezetting maakten The Doors zes studioalbums, die deels onder invloed van LSD werden geschreven door de leden van de band. Het gezicht van de band, de zanger Jim Morrison, overleed in het jaar 1971 en daarmee was het nagenoeg gedaan met de band. Toch geldt The Doors nog steeds als een van de grootste en meest invloedrijkste bands uit de jaren zestig. Het opruiende optreden van de charismatische Jim Morrison maakte hun optredens spraakmakend en controversieel.

De originele bandleden waren zanger Jim Morrison, gitarist Robby Krieger, toetsenist Ray Manzarek en drummer John Densmore. Karakteristiek voor de muziek van The Doors zijn de sonore, lage stem van Jim Morrison die afsteekt tegen het jengelende orgeltje van Ray Manzarek.

Verder ontbrak aanvankelijk een basgitaar en werden de baspartijen gespeeld door Manzarek die een Fender Rhodes Piano Bass op zijn orgel had liggen, die hij met zijn linkerhand bespeelde. Ook gitarist Robby Krieger is een veelzijdige gitarist, die begon op een Spaanse gitaar maar ook les kreeg van Ravi Shankar op de sitar. Hij bespeelt de gitaar met zijn vingers in plaats van met een plectrum en heeft een voorkeur voor blues en de slidegitaar. In de muziek van The Doors wordt vaak gebruik gemaakt van de zogenaamde “turnaround”, een uit de jazzmuziek stammende structuur van akkoorden die zich steeds herhalen. Dit staat eindeloze improvisaties toe, waardoor

The Doors hun nummers eindeloos konden uitspinnen. Zeker voor die tijd waren nummers van meer dan tien minuten, zoals het nummer “The End” bijzonder lang. En dit was dan nog de studio-versie, bij live-optredens werd dit nog verder uitgesponnen waardoor sommige nummers bijna een half uur duurden. Deze nummers werden grotendeels geïmproviseerd, waardoor heen Jim Morrison zijn poëzie voordroeg, soms eveneens geïmproviseerd. Van de poëzie van Jim Morrison is heel veel gebruik gemaakt om de muziek van teksten te voorzien. Een plaat met prachtige voorbeelden van Jim´s poëzie is te horen is “An American Prayer”. In 1978 zijn de eerder opgenomen, door de zanger voorgedragen gedichten door The Doors van passende muziek voorzien. Morrison´s teksten richten zich vaak op het mysterie, mystiek en de donkere kant van het bestaan. Daarbij zijn veel gedichten en teksten autobiografisch en zijn thema´s als de dood, geweld en seks belangrijk. Toch werd niet uitsluitend gebruik gemaakt van Jim Morrisons poëtische talent en zijn er ook veel songteksten van Robby Krieger. Zijn tekst voor “The End” is minstens even duister en gewelddadig als de gedichten van Jim. Het nummer leverde de band aan alle kanten negatieve kritiek op vanwege het onderwerp, het klassieke Oedipus-complex. De hippies, in die periode druk bezig met het strooien van bloemen en verheerlijken van ongeremde sex, vonden het te gewelddadig en te zwartgallig. Aan de andere kant had conservatief Amerika er ook niet veel mee op en zagen het nummer als weer het zoveelste bewijs van het morele verval waar The Doors hun steentje aan bijdroegen. De muziek, en zeker ook de inktzwarte teksten, bleken later echter van grote invloed voor een band als Pink Floyd, toch niet de minsten. The Doors bestond maar vier jaar in zijn originele bezetting. In die periode veranderde de stijl van acid rock naar een meer blues-achtig geluid. De laatste CD met Jim Morrison uit 1971, “L.A. Woman” is bijna een puur blues-album. Hierop valt ook de verandering op in de stem van Jim Morrison, die lager, rauwer en instabieler werd als gevolg van zijn verslavingen.

De populariteit en het succes van The Doors zijn onlosmakelijk verbonden met de theatrale, provocatieve en in de beginjaren erotische uitstraling van Jim Morrison. In de jaren van het bestaan van de band in de originele bezetting, was de band erg invloedrijk onder de jeugd en was het boegbeeld van de tegenbewegingen, onder andere tegen de oorlog in Vietnam. Ook in Nederland werd de band succesvol met vele noteringen in de Nederlandse Top 40, zoals de nummers “Light my fire”, “The unknown soldier”, “Touch me” “Riders on the storm en “Light my fire”. Morrison´s overlijden op jonge leeftijd maakte hem tot een icoon van het verzet tegen de gevestigde orde en gaf The Doors, samen met hun unieke en karakteristieke muziek, een cult-status die inmiddels al meerdere generaties duurt. Maar behalve succes en publiciteit bracht Jim ook een zekere schade toe aan het functioneren van The Doors. Een incident heeft met name hun reputatie en carrière flink geschaad. Jim Morrison werd ervan beschuldigd dat hij in 1969 tijdens een concert in Miami op het toneel gemasturbeerd zou hebben. Vele ooggetuigen ontkenden dit en hij werd uiteindelijk alleen veroordeeld voor exhibitionisme en openbare dronkenschap. Toch deden de tegenstrijdige verklaringen en de negatieve publiciteit de band geen goed. Zij konden nog maar weinig optreden en in de meest conservatieve staten helemaal niet, waardoor de band ontbrak op de grote festivals van het eind van de jaren zestig.

Voor veel mensen hield The Doors op te bestaan nadat Jim Morrison in 1971 overleed. De band maakte weliswaar nog muziek, maar de spanning en sensatie van de jaren met Jim werden nooit meer geëvenaard. Het duurde dan ook bijna dertig jaar voor een wedergeboorte van The Doors. Op initiatief van gitarist Robby Krieger en toetsenist Ray Manzarek maakte “The Doors of the 21st Century” een tournee, waarbij ook Nederland werd aangedaan. De zang van Jim Morrison werden overgenomen door Ian Astbury, voorheen zanger van The Cult. Stewart Copeland van The Police werd ingehuurd als drummer. Dit omdat Doors-drummer John Densmore weigerde om aan de reünie deel te nemen. Hij sleepte de overige bandleden in het jaar 2005 zelfs voor de rechter vanwege het gebruik van de naam. Deze gaf Densmore gelijk, waarop de band vanaf dat jaar “Riders On The Storm” heet. Deze uitspraak bekorte de levensduur van The Doors in een klap tot een jaar of vier, vijf. Ondanks zijn korte bestaan heeft de band ons een bijzonder rijke erfenis nagelaten. Studio-albums als The Doors, Strange Days, Waiting for the Sun, The Soft Parade, Morrison Hotel en L.A. Woman worden gezien als klassiekers van de late jaren zestig. Daarnaast zijn er nog tal van live- en compilatie-albums. The Doors zonder Jim Morrison hebben nog de CD´s Other Voices en Full Circle gemaakt, alsmede “An American Prayer met de eerder opgenomen poëzie van Jim Morrison, door hemzelf voorgedragen. Ook maakten zij in 1991 The Doors”, de soundtrack van de film over The Doors en The Doors Box Set, part 1 en 2, uit 1998. Een nog vollediger overzicht van het ouvre van The Doors kwam in het jaar 2007 uit, om de veertigste verjaardag van de groep te vieren. “Perception” is een complete box bestaande uit maar liefst zes CD’s en zes DVD’s en bevat alle klassieke studio-albums en een verzameling van zeldzaam materiaal dat nooit eerder is uitgebracht.

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Please enter your comment!
Please enter your name here