Chili prijkt hoog in de ranglijst van meest adembenemende landen ter wereld. In het Nationaal Park Torres del Paine, in het uiterste zuiden van het Amerikaanse continent, blazen de wind je letterlijk en de overdonderende pracht van het landschap je figuurlijk van je sokken.
Torres del Paine bereik je makkelijk met de bus vanuit Puerto Natales. Wil je de climax naar het park toe nog spectaculairder maken, dan kun je bij het eerste ochtendgloren inschepen op de cutter ’21 de Mayo’ om via de Ultima Esperanza-fjord en de Rio Serrano het park binnen te varen. Vanuit een afgesloten warme cabine of op het dek bij een stevige bries krijg je al een voorsmaakje van ‘kleinere’ gletsjers zoals de Balmaceda. Aan de Serranogletsjer stap je, gekleed als pinguins met dikke wind- en waterdichte pakken, over op een zodiak. Stroomopwaarts op de Serranorivier, waar je stilaan zicht krijgt op het massief waar het Nationaal Park naar genoemd is. Kriebels in de buik, water in het gezicht en wind in de haren, zo maakten wij onze intrede in het Park. De Rio Serrano is lichtgrijs van kleur door het gesmolten gletsjerwater (net zoals de meeste rivieren en meren in het park) en laat geen zonlicht door, zodat er geen enkel leven in mogelijk is. Bij de samenvloeiing met de Rio Grey stromen beide waters even broederlijk naast mekaar tot plots het water van kleur verandert en een heldere donkerblauwe tint aanneemt. De overgang van de kleuren is een fantastisch schouwspel en mee met het zwellende water groeit het overweldigende gevoel dat je een bijna magische plek komt ontdekken.
Een ongekend traject in het Nationaal Park is de stevige klim naar de Mirador Monte Ferrier, het uitkijkpunt waar je zicht hebt over het Painemassief, verschillende meren en gletsjers. Ideaal als inleiding of als afsluiter van een meerdaags bezoek aan Torres del Paine. Monte Ferrier is een flinke kuitenbijter: een eindje weg, een stukje pad tussen prikkende struiken en dan stijgen… Waar trappen of leuningen ontbreken, bieden de sierlijke skeletten van afgestorven bomen houvast. Blauwe ‘estrellitas’, gele vetplantachtige stengeltjes en prachtige mossoorten sieren de Patagoonse herfst. Je komt ogen, adem en woorden te kort om het landschap dat zich aan je voeten uitstrekt te beschrijven. Het voortdurende spel van de wolken werpt licht en schaduw over een park waar je vier seizoenen in een dag kan beleven. Met een beetje geluk duiken op je tocht rode of grijze vosjes op, krijsen groenrode rotsparkieten boven je hoofd en dobberen blauwgebekte Capuchino-eenden op de meren. Ongetwijfeld kruisen kuddes guanaco’s en ñandus je spoor en cirkelt een condor hoog in de ijle lucht boven zijn prooi. Zelfs de poema sluipt in het park rond. De mooiste regenbogen zetten de kroon op het werk.
De hoogtepunten van Torres del Paine kun je volgens budget en voorkeur uitstippelen. Getrainde trekkers kunnen het W-circuit in vijf dagen afstappen en kamperen of overnachten in de lodges. De enkele hotels in het Nationaal Park bieden ook geleide excursies aan en het bezoekerscentrum wijdt je in de rijke fauna en flora in. Zelfs de ‘high society’ vindt in het exclusieve Explora Hotel zijn gading.
‘s Avonds toasten we met een Pisco Sour op de beroemde Torres del Paine, de 3 granieten torens die het park zijn naam hebben gegeven. Paine betekent in de oorspronkelijke bewonerstaal “blauw”. We mijmeren nog even na of het verwijst naar de lucht of naar de meren, of naar het streepje blauw in de vele regenbogen … en bedenken dan met een krop in de keel dat we ongelooflijk gelukkig zijn dat we dit hebben mogen beleven.
