De Rolling Stones (soms ook simpelweg de ‘Stones’ genoemd) is een Engelse rockband die bestaat sinds 1962. De band staat, naast hun muziek natuurlijk, ook bekend voor hun typische logo dat je tegenwoordig her en der terugvindt:
Het prille begin
De Rolling Stones zijn in principe gestart door twee personen: Mick Jagger (die nog altijd in de band zit) en Keith Richards (die eveneens de band nog niet verlaten heeft). De twee kenden mekaar al een tijdje, ze zaten namelijk op dezelfde kleuterschool. Toen ze elkaar laat in de jaren 50 toevallig nog eens ontmoeten op een treinstation, was het hek van de dam. Ze startten een band en al snel hadden ze hun derde lid: Dick Taylor. Hij was bassist maar verliet de Rolling Stones (toen nog Rollin’ Stones) nog voor dat er een album gemaakt werd. Hun vierde lid was Brian Jones (die tevens bekeken wordt als medeoprichter van de Rolling Stones), die verschillende taken opnam onder andere piano en tamboerijn. Ondertussen werd ook een vervanger, of een toevoeging, gevonden voor Dick Taylor: jazzdrummer Charlie Watts. Nu nog enkel een bassist, en dat werd uiteindelijk Bill Wyman. De band had ook al een contract afgesloten en na een kleine tour kwam in 1963 hun eerste single uit. Die heette Come on, een cover van Chuck Berry. De band tekende niet veel later dan ook een nieuw contract, dit keer bij het grotere Decca Records.
De jaren 60
Een jaar later na hun eerste single, in 1964, verscheen er een nieuwe single: Not Fade Away. Het werd een hit en niet onwaarschijnlijk kwam hetzelfde jaar ook hun eerste album uit, getiteld The Rolling Stones. Op een vrij korte tijd, zes maanden nadat hun eerste album uitkwam, kwam hun tweede album al op de markt, genaamd 12 x 5. Een hitje van dat album: Heart of Stone. En alweer verscheen niet veel later, drie maanden om precies te zijn, hun derde album, getiteld Rolling Stones Nr. 2. Een maand later alweer een volgend album, genaamd The Rolling Stones, Now. Dan was het tijd voor een relatief beter bekend album: Out of our heads. Het had echter niet erg veel succes, op één superhit na: (I can’t get no) Satisfaction. In dat jaar, 1965, maakten ze ook een tour door Europa. Na deze tour maakten ze een nieuw album, dit droeg de titel December’s children. Het bevatte drie bekende nummers: Get of my Cloud, I´m Free en As Tears Go By, een nummer dat geschreven werd door de Rolling Stones, en gezongen door Marianne Faithfull. Zes maanden later verscheen hun volgende album, dit was hun achtste album al, Aftermath. Dit was echter een groot succes, misschien wel één van de beste albums van de Rolling Stones. Het bevatte verschillende hits: Under My Thumb, Lady Jane, Mother´s Little Helper, Out Of Time en Stupid Girl. Het duurde dan ook wat langer om hun volgende album op te nemen, en zo verscheen negen maanden later het album Between the buttons (ondertussen was het 1967). Het album bevatte twee hitjes: Ruby Tuesday en Let´s Spend the Night Together. Hetzelfde jaar verscheen ook Their Satanic Majesties Request. Een jaar later, in 1968, brachten de Stones het album Beggars Banquet uit waar het welbekende nummer Sympathy for the Devil en het hitje No Expectations. De prestaties van Brian Jones waren op dat laatste album niet meer te horen, behalve in No Expectations. Hij kwam meestal niet opdagen toen de Rolling Stones in de studio zaten. Als hij er wel was, was hij dronken. Hij kreeg dan ook een conflict met Keith Richards. Na de tour werd hij dan ook weggestuurd door de Stones. Niet veel later werd Brian Jones dood gevonden in zijn zwembad. Het is tot vandaag de dag nog steeds een mysterie. Midden 1969 werd dan Mick Taylor gevraagd door Mick Jagger om zijn steentje bij te dragen in de band. Dat jaar werd het album Let It Bleed uitgebracht met de hits You can´t always get what you want en Let it bleed. De band sloeg toen ook een ander genre in: van Rock ’n Roll naar meer Pop – Rock. De band bracht in de jaren 60 zo’n twaalf albums uit met verscheidene hits, aan top staat toch wel (I can’t get no) Satisfaction.
De jaren 70
Sticky Fingers werd het album waarmee de band de jaren 70 ingingen (ondertussen was dit het tweede album met gitarist Mick Taylor). Het bevatte vier hits: Brown Sugar, Dead Flowers, Wild Horses en Bitch. Aan top stond ongetwijfeld Brown Sugar, een superhit. Daartussen kreeg slaggitarist en medeoprichter Keith Richards een relatie met de ex-vriendin van de ondertussen overleden Brian Jones, Anita Pallenberg. Een jaar later na Sticky Fingers, in 1972, kwam Exile On Mainst. uit. Het bevatte de twee hits: Tumbling Dice en Happy, beiden gezongen door slaggitarist Keith Richards. In 1973 kwam Goats Head Soup uit, met superhit Angie en kleinere hits zoals Star Star. Een jaar later, in 1974, kwam It´s Only Rock and Roll. Het bevatte de gelijknamige hit. Gitarist Mick Taylor was ondertussen hevig aan drugs verslaafd en verliet de Stones na dat album definitief. De toekomst van de band zag er op dat moment niet rooskleurig uit. Niet veel later werd ook slaggitarist Keith Richards door de politie gearresteerd voor het bezitten van heroïne. Hij werd dan ook eerst na een lange rechtzaak veroordeeld, maar werd later dan toch vrijgesproken. Het duurde dan ook ongeveer twee jaar voor het volgende album verscheen Black and Blue, met single Fool to Cry. Het was tegen alle verwachtingen van het publiek in, die dachten dat het definitief gedaan was met de Stones. Voor dat album werd gebruik gemaakt van verschillende gastgitaristen en uiteindelijk werd Ron Wood geselecteerd als nieuwe gitarist. Verschillende stromingen stonden die tijd ook aan de top, zo was eind jaren 70 de punk erg populair. De band liet zich echter niet van de kaart brengen en bracht in 1978 het album Some Girls uit, met een ander geluid maar met wel twee hits Miss You en Beast of Burden.
De jaren 80
Ondertussen was slaggitarist Keith Richards volledig afgekickt van de drugs. In 1980 werd het album Emotional Rescue uitgegeven, met hits She´s so Cold en gelijknamig Emotional Rescue. Ongeveer een jaar later kwam Tattoo You uit. Het bevatte twee hits: Start Me Up en Waiting on a Friend. Deze twee nummers, en een derde Tops waren echter opgenomen voor het album Goats Head Soup, en de gitaar was dus gespeeld door Mick Taylor en niet nieuwkomer Ron Wood. Een klein album Undercover kwam in 1983 uit, het bevatte een kleine hit, genaamd Undercover of the Night. Ondertussen waren enkele conflicten binnen de band aan de gang. Zo wilde Richards doorgaan met de Stones en Jagger een solocarrière beginnen. Zo bracht Mick Jagger het nummer Dancing in the Street met David Bowie uit voor Live Aid. Het conflict werd echter in 1986 opgelost en verbaasde het publiek voor een tweede keer toen Dirty Work uitgebracht werd. Het succes van het album bleef echter uit, sterker nog: het bevatte geen enkele hit. Steel Weels verscheen drie jaar later na de tegenvaller en werd dit keer wel een groot succes. Het bevatte verscheidene succesrijke hits: Mixed Emotions, Sad Sad Sad, Slippin´ Away en Rock and a hard Place. Na de tour van dit alweer, Steel Weels, verliet Bill Wyman de band omdat hij vliegangst had. Alweer een teleurstelling bij de Stones.
De jaren 90
Vijf jaar later nadat Bill Wyman de Stones verlaten had, vonden ze Darryl Jones. Met hem maakten ze, in 1994, het album Voodoo Lounge. Ook dit album werd een succes, met hits zoals Love is Strong en You got me Rocking. Drie jaar later verscheen het alweer succesrijke album Bridges too Babylon. Een grote hit daarvan werd Anybody seen my Baby. Ook Flip The Switch, Saint of Me en Out of Control kwamen op het lijstje van de succesrijke nummers.
2000 en later
In 2002 kwam een compilatiealbum van de Stones uit, 40 Licks. Het was een verzameling van alle hits van de Rolling Stones en enkele nieuwe nummers. Eén daarvan was Don´t Stop en werd een hit. Voor dit album deed de band de ‘Licks Tour’. In 2006 verscheen, tot nu toe, hun laatste studioalbum. Het droeg de naam A Bigger Bang. De drie jaar durende tour die daarop volgde (in 2005-2006-2007) was de meest succeshebbende en winstgevende tour ooit. Ze reisden zowat de hele wereld rond: Europa, Azië en de Verenigde Staten. Ook Zuid-Amerika kwam aan de beurt: toen ze in 2006 een gratis concert op Copacabana Beach in Rio de Janeiro gaven, kwam er ongeveer zowat tussen 1,5 en 2 miljoen mensen opdagen.
Nu en toekomst
Op dit moment bestaat de band nog steeds uit Mick Jagger, Keith Richards, Ron Wood en Charlie Watts (en het niet-officiële lid: Darryl Jones). Tot nu toe (oktober 2007) is het nog niet bekend of er nog meer albums volgen van de Rolling Stones en tevens hun toekomstige tours zijn nog niet bekend.
