Het belang van grenzen geven ( de illusie van veiligheid…)
Laat ons even gaan kijken naar wat onze grenzen zijn en
van waar deze komen.
Vanuit ons mens zijn beginnen we vanaf de geboorte onze
grenzen af te tasten. We zoeken bij alles en iedereen uit hoever we kunnen gaan.
Als anderen ons geen grens aangeven doen we bewust of onbewust verder met wat
we leuk vinden. Het is pas wanneer anderen ons erop wijzen dat bepaald gedrag
bij hen gevoelens opwekt dat ze niet aangenaam vinden dat we met ons gedrag
zullen stoppen. Vaak hangen er dan ook gevolgen aan vast die niet aangenaam
zijn en dat risico willen we dan ook niet nemen. Als we mensen verliezen of
pijn doen door ons gedrag zullen we vaak 2 keer nadenken of het dat allemaal
waard is.
Mijn visie dan…
Is het niet beter dat we onze eigen grenzen bepalen. Als
we zelf uitzoeken wat we leuk vinden en daar dan ook van blijven genieten tot
we zelf vinden dat de grens bereikt is. Als we mensen raken in een oud gevoel (pijn/angst/verdriet)
dat al aanwezig was voordat een bepaalde situatie zich voordeed wordt er dan
niet al te vaak over gereageerd of op zen minst te emotioneel. En ik zou dan
ook willen stellen dat een emotionele reactie momentgebonden is. Bijvoorbeeld; Een vreemde vrouw/man kust je
partner en uit angst deze te verliezen zullen we onze partner begrenzen in zijn
of haar vrijheid van eigen keuze in deze situatie. We denken deze situatie onder
controle te kunnen houden door die grenzen voor onze partner te geven en
onszelf de illusie van zekerheid voor te houden.
Als we allen meer zouden kunnen genieten van … doordat we
opener zijn en we kunnen delen wat ons gelukkig maakt. Zou dit niet meer een
algemeen gevoel van verbondenheid en rust geven?
Als moeder van een dochter van 4 en een zoon van 6 stel ik mij vaak de
vraag; welke grenzen hebben onze kinderen eigenlijk nodig?
Er zijn voor mij veiligheidsregels wat betreft het voorkomen van schade
en pijn aan het lichaam en er zijn emotionele regels die voor ieder van ons
apart te bepalen zijn. Basisregels van de sociale omgang bij
anderen is dan weer maatschappelijk bepaald en veranderlijk.
Dan komen we aan de waarden en normen die we allen zo
graag hebben en meegeven.Normen zijn gedragsregels; opvattingen over hoe mensen
zich in bepaalde situaties wel en niet dienen te gedragen. Waarden zijn idealen
en motieven die in een samenleving of groep als nastrevenswaardig worden
beschouwd. Ethische waarden blijven hun betekenis en geldigheid
behouden, ook als ze feitelijk niet gedragen worden door mensen en groepen.
Voorbeelden van ethische waarden zijn gerechtigheid, liefde, vrijheid en
gelijkheid. Het zijn de motieven en idealen waarop de concrete normen zijn
gebaseerd. Het zijn ook de grootheden die met de normen bereikt willen worden.
We kunnen stellen dat een kind regels nodig heeft. De
vraag is waarom we onze kinderen niet meer aanleren om hun gevoel/intuïtie te
volgen en daaraan hun grenzen aan te passen.
Ouders die steeds weer grenzen stellen kunnen zeer
frustrerend zijn voor een kind en tot een hoop verdriet of woede zorgen. Dit
dan ook weer bij beide partijen. Ook het positief omgaan met frustratie en boosheid is
iets wat een kind moet leren. En wanneer de ouders de regels consequent blijven
toepassen kan de sfeer in huis ook beter worden omdat er geen
strijd of discussie nodig is en de grenzen niet meer opgezocht hoeven te
worden, omdat ze toch niet overtreden kunnen worden. En grenzen stellen betekent ook niet alleen dingen verbieden maar ook aangeven
wat wel mag.
Nu kan de frustratie van een kind/persoon over de regels ook terecht zijn. Soms
kunnen regels belemmeren in zijn of haar ontwikkeling en dan is de boosheid of
het verdriet van het kind terecht.
Regels bieden houvast en duidelijkheid en hierdoor ook
veiligheid, omdat men weet wat er van hem of haar verwacht wordt, maar ook weet
je wat je kan verwachten. Het samen zoeken naar grenzen waarbij iedere partij
zich goed voelt is voor mij heel
belangrijk.Kinderen/mensen mogen en moeten ook eens “nee” kunnen
zeggen. We kunnen dit zien als niet luisteren of we kunnen dit toeschrijven aan
de eigenheid van de persoon. Maar wat doe je dan met die “nee”? Wat houdt duidelijke
communicatie in? Als we erover praten en samen iets uitwerken waar beide
partijen zich goed bij voelen lijkt mij als moeder zijnde veel aangenamer.
Hebben we
niet vaak als mens de behoefte dat anderen mensen onze grenzen gaan stellen
omdat het makkelijker is of omdat we dan weten waar de pijn bij de ander begint?
Als we die grenzen niet krijgen geeft dat ons een gevoel en dit kan zijn; onzekerheid, onmacht, verdriet,
teleurstelling, onveiligheid enzovoort… .
Alles wat
we niet kunnen voorspellen geeft ons wel de kans te ontdekken en verder te gaan
waardoor we als persoon verder kunnen ontplooien.
Toegeeflijkheid en geduld horen dan ook wel thuis in het
rijtje. We kunnen ervan uitgaan dat waarden en normen als zijnde regels kunnen
gebruikt worden om het algemeen welzijn te behouden. Laat ons eerlijk zijn, we
moeten allemaal leren waar onze en anderen hun grenzen liggen. En soms moeten
deze aangepast worden naargelang de situatie en behoeften van ons allen.
Succes!
