Hoewel de eerste vermelding van Dracula verscheen in het boek met hetzelfde titel van Bram Stoker, was de Ierse schrijver niet diegene die deze naam verzon.
De echte Dracula leefde in de vijftiende eeuw en hij was noch graaf, noch vampier, hij was een van de beroemdste vorsten van de Roemeense geschiedenis.
Zijn naam was Vlad Tepes Dracula.
Stoker wist niets over het echte leven van de prins: de naam Dracula, die ´duivel´ betekent in het Roemeens, heeft zijn aandacht getrokken tijdens zijn onderzoeken voor een verhaal met vampieren.
Vlad werd geboren in 1431 in Transylvania, als zoon van Vlad Dracul, prins van Walachije, een historische regio in Roemenië, begrensd door de Karpaten in het noorden en de Donau in het zuiden van het land. Met 11 jaar werd kleine Vlad gevangen genomen door de Turken, samen met zijn broer en zijn vader. Dat laatste werd vermoord en zijn broer werd, na een afschuwelijke marteling, levend begraven. Op dat moment werd het kind Vlad niet meer beschouwd als een bedreiging voor het Ottomaanse Rijk, waarmee de Roemenen zich al jaren in conflict bevonden, en werd vrijgelaten.
Grote vergissing van de Turken want op 17-jarige leeftijd volgde Vlad zijn vader op de troon van Walachije op, met als enige droom de moord op zijn bloedverwanten te wreken. Zijn wraak richtte hij eerst op de edelen aan het hof die bij het complot betrokken waren. Hij spitste ze allemaal, dat wil zeggen de verraders in de zon laten hangen, terwijl er een houten paal hun lichaam doorboorde. Omdat door het spitsen geen vitale organen geraakt werden, duurde dagen lang voor de dood werkelijk intrad.
Spitsen werd snel een hobby van Vlad, die deze straf vaak op zijn krijgsgevangenen toepaste, waarvan zijn bijnaam – Vlad Tepes, of te wel, Vlad de Spitser ontstond. Maar hij genoot ook van andere gruwelijke manieren van straffen, zoals onthoofden, ontvellen of mensen levend koken.
Toch, moeten we niet vergeten dat dit allemaal in de middeleeuwen plaats vond, periode waarin dit soort praktijken niet ongewoon waren. Tegelijkertijd was Vlad een gedreven voorstander van eerlijkheid en orde. Hij jaagde iedere misdrijf van zijn onderdanen op en verachtte het liegen en stelen in zijn vorstendom.
Een oude anekdote vertelt ons dat hij een gouden beker in het centrum van de hoofdstad plaatste, in zijn intentie de betrouwbaarheid van de burgers af te tasten. Dorstige reizigers mochten de beker gebruiken, maar de beker moest op het plein blijven. Volgens het verhaal heeft niemand ooit de aanlokkelijke beker gestolen.
Tevens staat Vlad Tepes bekend in de Roemeense geschiedenis niet zozeer door zijn wreedheden, maar vooral door zijn militaire tactiek die gebruikt werd om het moraal van de vijand te breken, wat uitmondde in veel overwinningen op de Ottomaanse Rijk. Dankzij hem genoot zijn stukje land een tijd van vrede en rust.
In 1476 werd Vlad Tepes vermoord op het slagveld, in een nieuw gevecht tegen de Turken. Zijn lichaam werd onthoofd en zijn hoofd, in zijde gewikkeld, in Constantinopole op een stook tentoongesteld. Het lichaam werd begraven in een van de door hem beschermde kloosters, op het eiland Snagov.
Het skelet, bedekt met een purperen kleed en waarvan de schedel ontbrak, samen met de ring waarop zijn wapen stond gegraveerd, werd in 1931 door de archeologen overgebracht naar een museum, waaruit het straks spoorloos verdween.
Op den duur werd het historische personage steeds meer verward met de literaire, tot er op een dag de Roemenen tot de ontdekking kwamen dat hun volk bekend stond door een bloeddorstige “vampier”, die echter ooit hun rechtwaardige heerser was.
