Een bezoek aan een begraafplaats klinkt niet als iets om plezier aan te beleven. Niet ieder uitstapje hoeft dan ook grappig te zijn, spannend kan het zeker wél zijn. Het bezoeken van begraafplaatsen is één van de beste manieren om snel en grondig de geschiedenis van een land te leren kennen. Vilnius, de hoofdstad van Litouwen, heeft enkele bijzondere begraafplaatsen welke zeker een bezoek waard zijn.
De Rasu kapines (Begraafplaats van Rasos) in Vilnius is een uitstekende plek om deze reis door de tijd te maken en de tijden van weleer te beleven.
Op ongeveer vijftien minuten rijden van het centrum van Vilnius, ligt Rasu kapines met een oppervlakte van ongeveer 150 duizend vierkante meter. Als men door de poorten van het kerkhof gaat voelt het alsof men een stad binnen een stad binnengaat.
De structuur van deze necropolis is zeer vergelijkbaar met die van de samenleving van de levenden. Hoe verder naar het centrum gaat, hoe indrukwekkender de grafstenen worden. De graven in de “voorsteden” zijn eenvoudig en klein, net als de mensen die er begraven liggen. Het centrale gedeelte, gesitueerd rondom een kapel, staat vol met grote standbeelden en mausolea. Een paar graven zijn zelfs regelrechte imitaties van de herenhuizen waarin de mensen woonden en die hier nu hun laatste rustplaats hebben gevonden.
Sinds 1769 heeft Rasu kapines gediend als de grootste begraafplaats van Vilnius. Tegenwoordig kunnen alleen nog degenen die een familiegraf hebben daar worden begraven. Het personeel van de begraafplaats helpt mensen uit de hele wereld met het terug vinden van de graven van hun voorouders. Het is vaak al genoeg om een foto of een beschrijving van het graf via e-mail te sturen om de exacte plek op te sporen.
Naast veel oude adel, liggen er op de begraafplaats de stoffelijke overschotten van een aantal van de meest prominente figuren uit de Litouwse geschiedenis, waaronder Jonas Basanavičius, Joachim Lelewel, Mikalojus Konstantinas Ciurlionis, en Anton Wiwulski.
Het meest populaire graf hier is echter dat waar het hart van Josef Pilsduski ligt begraven, samen met zijn gezin. Het is altijd bedekt met rode en witte bloemen van Poolse toeristen dei op deze wijze uiting geven van respect voor hun geliefde maarschalk. Tijdens de Sovjet-bezetting werd deze plek veranderd in een voetbalveld. Echter, het pad dat door het personeel van het kerkhof met gevoel voor humor “de snelweg” wordt genoemd en dat leidt tot Pilsudki zijn graf is een hele uitdaging voor de zwakkere medemens. Het is slechts een kwestie van tijd voordat één van de enorme kruizen leunend boven het pad zal instorten. Normaal wijst een gids de bezoeker op dit gevaar. Ook hier staan leven en dood vlak naast elkaar.
