Een hersentumor, en dan….

0
989
blog placeholder

Begin 2006, zomaar een zondagmiddag, we zitten op de bank wat te praten. Tijdens het gesprek valt mijn vrouw steeds in slaap en op een bepaald moment komt ze niet meer uit haar woorden. Ze klaagde al een tijdje over vermoeidheid maar dit was wel heel vreemd maar de inmiddels gealarmeerde weekeinddokter constateerde slechts een oververmoeidheid. Omdat er een maand ervoor een niersteen was geweest moest mijn vrouw bloed laten prikken om te controleren of er geen infectie of ontsteking was ontstaan aan haar nieren. Ik vergeet het nooit, donderdagmiddag, mijn mobiele telefoon gaat met een onbekend nummer, de huisarts. Mijn vrouw moet zo snel mogelijk naar het ziekenhuis want er zit ergens een fikse ontsteking is gebleken uit uit het bloedonderzoek. Ik leg dit uit op de zaak en mag naar huis alwaar ik mijn zwager heb gebeld met de vraag of hij op de kinderen wil passen. Aangekomen in het ziekenhuis begint de medische molen, een CT scan, een MRI scan en een uitkomst die je leven compleet op zijn kop zet, Mevrouw, er zit iets in uw hoofd wat er niet hoort en we kunnen u niet laten gaan omdat dit onderzocht moet worden, Houd u er alstublieft rekening mee dat dit kanker kan zijn. Donderdagavond, ik moet mijn zwaar aangeslagen vrouw alleen in een lege ziekenhuiskamer achterlaten met een diagnose die er niet om liegt. Ik bel mijn zwager of hij mij op kan halen, ik ben zo aangeslagen dat ik niet naar huis kan lopen. Thuis aangekomen probeer ik de kinderen uit te leggen wat er speelt. 

Wat volgt zijn een aantal dagen ter observatie en vochtafdrijvende medicijnen die gelukkig helpen, de spraak komt terug, de arm die steeds minder functioneerde deed het weer en na een week mag mijn vrouw weer naar huis. Er is een grote maar, een operatie is onvermijdelijk en noodzakelijk en pas daarna kan men met zekerheid zeggen wat deze tumor goedaardig is of niet. April 2006, de operatie staat gepland maar er is MRSA (ziekenhuisbacterie) gebleken op de afdeling waar mijn vrouw ter observatie had gelegen dus ze moet in een geisoleerde kamer en niets is meer zeker voor wat betreft de operatie. Gelukkig is er nog een OK kamer beschikbaar voor een compleet geisoleerde operatie en dus gaat de operatie, weliswaar 4 uur later dan gepland, toch door.

Twee dagen na de operatie blijkt dat mijn vrouw nog een hele maand in het ziekenhuis moet blijven in verband met antibiotica die alleen via het  infuus toegediend kan worden. De operatie zelf is goed gegaan, haar functies lijken nauwelijks aangestast afgezien van het feit dat ze enorm verzwakt is en geheugen problemen heeft. De tumor is succesvol verwijderd maar in de tumor zat een infectie, iets wat volgens de operernd chirurg slechts een paar maal eerder is voorgekomen. Ik wist altijd wel dat mijn vrouw speciaal was maar nooit had ik dat op deze wijze gedacht. Het laat zich raden dat juist door deze nagenoeg unieke conditie er ook geen vooruitzichten gegeven werden. Na de maand in het ziekenhuis waren we maar wat blij dat ze weer thuis was, en als geheel. De plotselinge stemmingswisselingen en geheugenproblemen bleven, soms was het of er iemand anders voor haar in de plaats was gekomen, wat het niet makkelijker maakte om haar te helpen alles weer op orde te krijgen.

Augustus 2006, de tumor was als goedaardig geklassificeerd maar alleen omdat hij net niet snel genoeg groeide om als kanker gestempeld te worden. Om niets aan het toeval over te laten wordt er een 6 wekend durend bestralingsprogramma opgesteld, gelukkig zonder chemokuur. 6 weken lang, 5 dagen per week, elke ochtend naar het ziekenhuis om te bestralen met een flinke steeds kalender wordende plek waar de operatie was gedaan. Elke dag werd mijn vrouw beroerder om in het weekeinde weer bij te komen. Elke avond moest ik overwerken om de tijd van de ochtend in te halen, ik leefde samen met mijn vrouw van dag tot dag, van week tot week tot de 6 weken voorbij waren.

We zijn nu drie jaar verder en een aantal klachten zullen nooit over gaan, problemen met rekenen, af en toe ernstige vermoeidheid, geheugen problemen en soms stemmingswisselingen uit het niets, we zullen er samen mee moeten leren leven en dat doen we ook. Makkelijk is het niet altijd maar we doen het.
Ik wil iedereen die in een soortgelijke situatie zit meegeven dat het altijd verstading is alles op je in te laten werken, probeer te relativeren en bovenal probeer positief te blijven, hoe moeilijk dat ook is. Praat veel, overleg veel en schroom nooit om meer informatie te vragen aan je arts of chirurg, ze zijn er voor. Ga in ieder geval niet op internet zelf dokteren, want er is geen filter dat jouw klachten herkent en je zult de meest uiteenlopende verhalen voorgeschoteld krijgen van succesverhalen to de meest dramatische situaties.

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Please enter your comment!
Please enter your name here