Iedereen in deze gereguleerde en boekhoudende samenleving wordt beplakt met een familie etiket.
Interessant woord, etiket. Schrijf of spel het iets anders, en je komt terecht in gedragsregels: etiquette.
Je naam is je visitekaartje: mag ik me even voorstellen, mijn naam is ….
Het is in onze contreien niet de gewoonte (dus toch etiquette?) om dan te vragen: wat betekent die naam?
Dat zorgt voor verlegenheid. Dat doen we niet. Dat is riskant. En niet relevant.
Maar is het niet relevant?
Ons hele leven lang, van ’t begin tot ’t einde, staat onze naam geschreven op ons voorhoofd, op onze voordeur, in onze handtekening, onder belangrijke documenten, worden we ermee geroepen, staat ie diep in ons onderbewuste gekerfd.
Hoezo is de betekenis dan niet relevant?
We hangen er nota bene onze hele persoon aan op.
Zouden we hetzelfde zijn met een andere naam?
A rose by any other name?
Of zou de klank en de betekenis van onze naam ons van jongs af aan hebben laten worden wie we nu zijn?
Moeten we onze naam veranderen als we het er niet mee eens zijn? Met de klank. Met de lettercombinatie. Met de associaties die hij oproept.
Sommige mensen doen ’t. Veranderen. Kan tegenwoordig voor wat geld. Heet je anders.
Wat ik net ontdekte, omdat ik keek op een site die namen registreert en o.a. weergeeft hoe vaak die voorkomt en in welke landen, is dat het me vrij staat om mijn eigen (achter)naam te voorzien van de betekenis die ik er willens en wetens aan wil toekennen.
Dus dat heb ik gedaan.
Er was geen duidelijke invulling van de betekenis, dus heb ik ‘m zelf inhoud gegeven.
Niet zomaar ongefundeerd, maar met de inzichten die ik in de loop van mijn leven heb verworven.
Omtrent taal. Omtrent letters. Omtrent klank.
Dus wel degelijk met de allerbeste onderbouwing.
Maar nu kan ik voor mezelf en naar anderen toe de betekenis van mijn naam volledig uiteenzetten.
Als me dat gevraagd zou worden.
En ik ben niet langer de drager van een nietszeggend etiket.
